خداوند هر یک از زن و مرد را به گونه‏ اى آفریده که هر کدام کارى مى ‏تواند انجام دهد که ممکن است از عهده دیگرى خارج باشد؛ مثلاً مرد را عقلانى ‏تر و زن را عاطفى‏ تر آفریده است. مرد به سبب داشتن روحیه تعقلى، بهتر مى ‏تواند از عهده تدبیر عقلانى زندگى و تأمین مخارج خانه برآید و زن با داشتن روحیه عاطفى، بهتر مى ‏تواند به تربیت فرزندان و امورى از این قبیل بپردازد و هر دو مکمل یکدیگرند. مرد براى اداره بهتر زندگى و چاره اندیشى بهتر مشکلات، نیاز به اختیارات مالى بیشترى دارد؛ در نتیجه سهم الارث بیشترى به او تعلق مى ‏گیرد  ولى این نقصان در اموال زنان به گونه‏ اى دیگر جبران مى ‏شود شما با اندک تأمل و مختصر محاسبه‏اى مى‏توانید به این نکته پى ببرید که زنان عملاً دو برابر مردان بهره مى ‏برند و آن به جهت حمایتى است که اسلام از حقوق آنان نموده است؛ زیرا بر اساس وظایفى که بر عهده مردان است، نیمى از درآمد آن‏ها براى زنان به مصرف مى ‏رسد. در حالى که بر عهده زنان چیزى گذاشته نشده است. مرد بایستى هزینه همسر و فرزندش را بر اساس نیازمندى ایشان اعم از خوراک، پوشاک و مسکن و سایر لوازم بپردازد، در حالى که آنان از پرداخت هر گونه هزینه، حتى براى مخارج خودشان معاف هستند. لذا زن مى ‏تواند سهم الارث خود را پس انداز کند؛ولى مرد ناچار است آن را به مصرف همسر و فرزندانش برساند. از این رو، نیمى از درآمد مردان براى زنان خرج شده و نیمى براى خودشان مى ‏ماند، در صورتى که سهم زنان همچنان باقى است.  در روایات اسلامى نیز در بیان دلیل این امر آمده است که چون زن‏ها ازدواج مى ‏کنند و در حالى که سهم خودشان دست نخورده باقى مى ‏ماند، در سهم همسرشان شریک مى ‏شوند و علاوه بر این به آن‏ها مهریه و نفقه نیز تعلق مى‏گیرد.